ตัวร้ายที่จับฉลากใด้บทพระเอก

แสงอาทิตย์ยามเช้าในฤดูใบไม้ผลิสาดส่องเข้ามาด้านใน…กลิ่นของแสงแดดลอยเข้ามาในจมูกของสตรีที่กำลังหลับตาอยู่ เธอไม่ได้นอนหลับ…และเธอนอนไม่หลับมานานมากแล้ว!!! อาการเจ็บปวดตามร่างกายมันทรมานเธออย่างหนัก…ในยามนี้แม้แต่จะหายใจยังทำได้ยากเย็น คามิเลียลืมตาขึ้นมา…ข้างๆ เธอนั้นมีเด็กน้อยน่ารักวัยแปดขวบกำลังยืนเช็ดน้ำตาให้เธอ… เธอยกมือขึ้นมาจับมือเล็กๆ ของเด็กน้อยผู้นั้นขึ้นมาจูบเบาๆ “ท่านแม่…ท่านแม่ฟื้นแล้ว!!” คามิเลียยกยิ้ม…ก่อนที่เธอจะลูบผมของเด็กน้อยผู้นั้นอย่างแผ่วเบา พระผู้เป็นเจ้า…ชีวิตนี้ของข้านั้นไร้ความอาลัยอาวรณ์ต่อเกียรติยศและเงินทองมากมายที่ข้ามี…ข้าเพียงห่วงเด็กน้อยผู้นี้เพียงคนเดียวเท่านั้น…ได้โปรดเถิดหากว่าท่านมีจริง… ข้าเฝ้าร้องขอและวิงวอนต่อท่าน…ขอให้ท่านโอบอุ้มเด็กคนนี้ไว้ในอ้อมกอด…ข้านั้นไร้ที่พึ่งแล้ว…ได้แต่หวังพึ่งพาพลังที่ศักดิ์สิทธิ์ของท่าน… “แค่ก..แค่ก!!!” “ทะ.ท่านแม่!!!” สายลมที่เงียบสงบผัดผ่านมาที่ร่างของคามิเลีย…เสียงกรีดร้องของเด็กน้อยดังขึ้นมาทันทีที่ลมหายใจของมารดาจางหายไป… ………….. คฤหาสน์ตระกูลเคาน์แบรนเดอร์ “ข้ามิอาจตอบรับการแต่งงานนี้ได้…ท่านดยุคไคโรคิดให้ดีอีกทีเถิดครับ….” ท่านเคาน์ขยับแว่น…เขามีท่าทีที่ลำบากใจเล็กน้อยเพราะชายเบื้องหน้าคือดยุคไคโร…เขาคือหลานชายขององค์จักรพรรดิ….การเอ่ยปากปฏิเสธชายผู้นี้..ช่างทำได้ยากเย็นจริงๆ “ท่านพ่อกล่าวอะไรเช่นนั้นเล่า!!…ท่านดยุคมีใจรักคามิเลียของเราขนาดนี้ นับเป็นเกียรติต่อตระกูลแบรนเดอร์แล้วครับ…เดี๋ยวข้าจะไปตามคามิเลียออกมาให้เอง…” เซนรีบลุกขึ้นไปตามน้องสาวของเขาทันที…. ตระกูลแบรนเดอน์ถือเป็นตระกูลที่ให้กำเนิดสตรีได้น้อยมาก… มีเรื่องเล่าขานกันปากตาปากจนถือเป็นตำนานว่าสตรีที่เกิดมาจากตระกูลนี้ถือเป็นสตรีในคำทำนาย…รูปโฉมงดงามเฉลียวฉลาด… ไม่ว่าจะแต่งไปตระกูลไหนก็จะพาบ้านสามีเจริญรุ่งเรือง… ไม่มีสตรีถือกำเนิดในตระกูลแบรนเดอร์สองรุ่นแล้ว…จดหมายขอแต่งงานถูกส่งมาทันทีที่คามิเลียลืมตาดูโลก และยังถูกส่งมาต่อเนื่องจนเธอนั้นอายุสิบเจ็ดปี ในปีนี้คามิเลียจะอายุครบสิบแปดปี…อีกไม่กี่เดือนข้างหน้าเธอจะเข้าสู่พิธีบรรลุนิติภาวะ และสามารถแต่งงานได้… ตอนนี้ที่คฤหาสน์จึงค่อนข้างมีแขกจากตระกลูต่างๆ เดินทางเข้ามาสู่ขอคามิเลีย ….บอกข้าทีว่านี่มันเรื่องตลกอะไรกัน!!! “สวยมากเลยใช่ไหมคะคุณหนู…ชุดนี้ถูกส่งมาจากตระกูลวาเนสซ่า…ถูกตัดเย็บอย่างพิถีพิถัน…เมื่อคุณหนูสวมแล้วมันสวยและเหมาะมากเลยค่ะ” คามิเลียยกมือขึ้นมานวดที่หว่างคิ้วเบาๆ เธอขอให้พระเจ้าคุ้มครองคาร่าลูกสาวของเธอ…เหตุใดถึงกลายเป็นว่าเธอย้อนเวลามาวัยสิบแปดอีกครั้งกันนะ!!! “คามิเลีย!!..แต่งตัวเสร็จแล้วก็รีบลงมา..ท่านดยุคไคโรมารอพบเจ้าอยู่!” “!!!!” ดยุคไคโร…เคเดน…อดีตสามีของเธอ… ให้ตาย…พึ่งจะย้อนเวลามาก็ดันต้องพบเจอกับคนที่ไม่อยากเจอที่สุด….คามิเลียเงยหน้าขึ้นมองเซน…พี่ชายของเธอ พี่ชาย…สารเลวของเธอ… เมื่อท่านพ่อเสียชีวิตลงเขาจัดการขึ้นเป็นผู้นำตระกูลก่อนจะผลาญเงินทั้งหมดไปกับการพนัน…แถมยังตามมาระรานเธอที่คฤหาสน์ไคโรอีก!! เซนบังคับให้เธอหย่ากับเคเดน เพื่อที่เขาจะให้เธอไปแต่งงานกับบารอนผู้หนึ่ง….เมื่อเธอไม่ยอมหย่า เขาก็จัดการส่งคนมาลักพาตัวเธอไปให้บารอนผู้นั้น โชคดีที่บารอนท่านนั้นไม่ได้แตะต้องเธอแม้แต่ปลายเล็บ….เคเดนใช้เวลาไม่นานก็สืบหาเธอจนเจอ เขาส่งคนมาช่วยเธอราวสองอาทิตย์ที่เธอหายตัวไป หายานะมันเกิดขึ้นจากตรงนี้….เธอท้องหลังจากเกิดเหตุการณ์นี้สองเดือน….. เคเดน…จากที่เขาไม่รักเธออยู่แล้ว…เขาก็เริ่มเกลียดเธอเข้าไปอีก…. เพราะเขาเชื่อว่าคาร่าไม่ใช่ลูกของเขา…. ความโง่ของเธอคือเธอนั้นไม่ยอมหย่ากับเขาเพราะเธออยากให้ลูกได้เติบโตที่คฤหาสน์…เธออยากให้ลูกเติบโตขึ้นมาด้วยความรักของพ่อและแม่ เธอหวังว่าเขาจะยอมใจอ่อนเข้าสักวัน ….เธอคลอดเด็กที่ใบหน้าเหมือนเขายังกับแกะออกมา แต่นั่นมันก็ยังไม่สามารถทำให้เคเดนเชื่อได้ว่านั่นคือลูกสาวของเขา เธอใช้ชีวิตอย่าอัปยศในคฤหาสน์ไคโรนับแต่นั้นเป็นต้นมา…แต่เธอก็เลี้ยงคาร่ามาด้วยความรัก… พระเจ้าอาจจะมีใจเมตตาต่อเธอ…พระองค์คงจะสงสารเด็กน้อยคาร่าเกินกว่าจะให้เธอใช้ชีวิตโดยไร้แม่ใช่ไหม? ถึงจะกล่าวช้าไปหน่อย…แต่ขอบคุณนะคะที่ส่งฉันกลับมายังอดีต…. คามิเลียลุกขึ้นก่อนจะเดินตามเซนลงมา….เธอเพียงปรายตามองเคเดนเท่านั้น ใบหน้าที่เธอสาปแช่งเขาตลอดระยะเวลาที่คาร่าเกิดมานั้น..เธอจะไม่ยอมมองหน้าเขาอีก! “สวัสดีค่ะท่านดยุคไคโร…สวัสดีค่ะท่านพ่อ…” “นี่เป็นจดหมายของแต่งงาน…..” คามิเลียรับจดหมายมาจากมือของเซนก่อนที่เธอจะโยนมันลงบนโต๊ะ “ไม่แต่งค่ะ…ข้ายังไม่คิดแต่งงานกับใครทั้งนั้น….” “คามิเลีย!!!” เซนลุกขึ้นอย่างโมโห… “นั่งลงเดี๋ยวนี้เซน!…ห้ามเสียมารยาทนะ!” “….การเอ่ยปากปฏิเสธไคโรนั้น…ดูจะเร็วเกินไป…เจ้ายังไม่ได้ทำความรู้จักกับราชตระกูลไคโรเลย….” เคเดนมองหน้าคามิเลีย…ใบหน้าที่สวยงามจนยากจะละสายตานี้…มัน..ถูกใจเขาอยู่บ้าง… เขาจะไม่มานั่งอยู่ตรงนี้แน่นอนหากท่านแม่ไม่สั่งให้เขามา ตำนานปรัมปราไร้สาระเกี่ยวกับตระกูลแบรนเดอร์…เคเดนไม่คิดว่าเรื่องราวที่เล่าต่อกันมาปากต่อปากนั้นจะเป็นเรื่องจริง… ..สิ่งที่มันติดอยู่ในใจของเขาคือดวงตาคู่งามของเธอนั้น…ไม่ยอมมองหน้าเขานี่แหละ… แบบนี้ก็ดี..ไม่น่าเบื่อ… ที่ผ่านมามีแต่สตรีเข้ามาเสนอตัวให้…พอเจอคามิเลียที่เมินเขา…มันก็…ดีเหมือนกัน “ข้ามิได้อยากทำความรู้จักกับราชตระกูลไคโรที่ยิ่งใหญ่หรอกค่ะ…มิใช่ว่าข้านั้นเลือกมาก แต่ข้าคิดว่าข้าไม่คู่ควรกับท่านดยุคมากกว่า…ข้าไม่อาจ…ใฝ่ฝันจะดึงท่านมาเป็นสามีหรอกค่ะ” “….หึ..วันนี้ข้าจะยอมถอยไปก่อนครับ…เชื่อเหลือเกินว่าจะต้องมีวันที่เลดี้นั้น…คลานเข่ามาร้องขอให้ข้าแต่งงานด้วยเป็นแน่…” คามิเลียหัวเราะ…เธอลุกขึ้นยืนก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองหน้าของเคเดน “คงจะเป็นครั้งแรกแล้วที่ความคิดของท่านดยุคไม่เป็นไปตามหวัง….” เคเดนมองคามิเลียนิ่งๆ ก่อนที่เขาจะหมุนตัวเดินจากไป “เจ้าเป็นบ้าไปแล้วงั้นเรอะคามิเลีย!!!…เจ้ากล้าปฏิเสธไคโรเนี่ยนะ!!!” “เพี๊ยะ!!!!” “ข้าเป็นน้องพี่…แต่ท่านพี่ไม่เคยทำสิ่งใดเพื่อปกป้องเกียรติของข้าเลย…ข้าจะบอกอะไรให้นะ…ข้าจะไม่ยอมให้ท่านพี่มาทำให้ชีวิตของข้าพังทลายลงอีกครั้งเด็ดขาด!!!” ท่านเคาน์แบรนเดอร์ยกมือขึ้นมาจับมือของคามิเลีย “…ใจเย็นๆ ก่อนนะคามิเลีย” เธอกลืนน้ำลายลงคอเมื่อเห็นใบหน้าของบิดา….ท่านพ่อจะเสียชีวิตในอีกสองปีข้างหน้า….แสดงว่าตอนนี้โรคของท่านพ่อกำลังลุกลามสินะ… ท่านพ่อเลือกจะปิดอาการเอาไว้…เพราะไม่อยากให้เธอเป็นห่วง คามิเลียโผกอดพ่อของเธอก่อนจะร้องไห้… “ไม่เอาน่า…ไม่อยากแต่งก็ไม่ต้องแต่ง พ่อจะดูแลลูกเองดีไหม….” “..ขะ..ข้าต่างหากที่จะดูแลท่านพ่อ…” “เหอะ!!!…เป็นเช่นนี้ตลอด!!…ท่านพ่อคิดว่านางเป็นลูกคนเดียวรึไง!!..ข้าก็เป็นลูกท่านอีกคนนะ!!!” “เซน…หากข้าไม่คิดว่าเจ้าเป็นลูก…เรื่องข้าวสาลีที่หายไปสามสิบเกวียน…ข้าคงจะจับเจ้าเข้าคุกไปแล้วล่ะ!!!…อย่าได้คิดจะบังคับน้องให้แต่งงานกับใครอีก…ลูกสาวคนเดียวข้าสามารถเลี้ยงนางได้อยู่แล้ว!!!” เซนปาแก้วน้ำลงที่พื้น “ดี!!…เช่นนั้นก็เชิญท่านสองพ่อลูก…อยู่กันไปสองคนเถอะ!!!” คามิเลียมองเซนที่ค่อยๆ เดินหายไปด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่น…. เขาจะต้องกลับมาสร้างปัญหาให้เธอเป็นแน่….ต้องหาทางแก้ไขไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ เกี่ยวกับเรื่องของพี่ชายเธอ ……… “นายท่านยิ้มหรือครับ…ไปดูตัวในครั้งนี้ท่าทางจะถูกใจเลดี้แบรนเดอร์นะครับ….” “หึ…ไม่เลย..มันห่างไกลจากคำว่าตกหลุมรักมาก….อีกอย่างนางปฏิเสธข้าด้วย…สตรีผู้นั้นกล้าปฏิเสธไคโร…นางไปกินหัวใจเสือมารึไงถึงไม่รู้จักความยิ่งใหญ่ของตระกูลไคโร….” “เช่นนั้นข้าจะเฟ้นหาเลดี้ตระกลูอื่นให้นะครับ…” “ไม่ต้อง…ข้าจะแต่งงานกับคามิเลีย…ต่อให้ต้องมัดมือมัดเท้านางในวันแต่งงานข้าก็จะแต่ง…ไปเรียกชาล็อตเข้ามา….” เคเดนแสยะยิ้ม เขาจะให้นางรับรู้ถึงความน่ากลัวของไคโรเอง…